Είναι ψηλό αυτό….;;;

Άρθρο:Ιωάννης Αλεξανδράκης
Καμιά φορά γράφω κάτι πράγματα που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκανα …. η πραγματικότητα μάλλον είναι , πως μπορεί να μην μπορώ να καταλάβω το λόγο , αλλά είναι ανίκητη η ώθηση που νοιώθω για να γράψω.
Απ την άλλη ίσως να έχω μεγαλώσει και όντας ανίκανος να φάω ένα καπάκι χωρίς να σπάσω κόκκαλο προσπαθώ να βρω άλλους τρόπους εκτόνωσης . Λοιπόν παιδιά πήρα μηχανάκι , θα μου πεις και τι έγινε ? το ποίημα άλλωστε είναι ίδιο … εδώ και μερικές μέρες , λέω ….είναι το τελευταίο μηχανάκι που παίρνω !κάτι που φυσικά το λέω σε κάθε αγορά μηχανής τα τελευταία πολλά χρόνια . Θυμήθηκα όμως τον σχωρεμένο τον πατέρα μου και τι έπαιζε μαζί του , όποτε ήταν να πάρω μηχανάκι .
Λοιπόν , ο πατέρας μου , ήταν ένας ωραίος τύπος …. λίγο βαρύς , λίγο αμίλητος ,λίγο αλανιάρης , πολύ μάστορας , σίγουρα καλόβολος και δεν μπορώ να πω , πως με πίεζε ιδιαίτερα .Έκανε όμως κάτι ωραία στην προσπάθεια του να μην έχω μηχανή που μπορώ να πω πως αν και τότε μ εκνεύριζαν σήμερα τα βλέπω μ ένα ποιο ανάλαφρο βλέμμα .

Στην αρχή σχεδόν μου υπαγόρευσε να πάρω ένα βεσπάκι , ενώ εγώ ήθελα ένα Honda με συμπλέκτη ( CD,SS και κυρίως CB …) στην συνέχεια όταν πήρα το πρώτο μου χωματερό ( ένα RM125 ) το πήγε στην αστυνομία και είπε πως το έκλεψα …. τέλος , πήγε και μου κανε δώρο μια R25 , την οποία διέλυσα και την έβαλα σε καλάθια από παραγάδια και την έκρυψα σ ένα πατάρι του μηχανουργείου που είχε χρόνια ν ανέβει .Ξέρετε τώρα , έκανε ότι περνούσε απ το χέρι του για να μπω στον σωστό το δρόμο .
Η αλήθεια είναι πως όντας κατά μία έννοια δημόσιο πρόσωπο τουλάχιστον δύο νοματαίοι κάθε μέρα του έλεγαν τα κατορθώματα μου εφιστώντας του την προσοχή σχετικά με το πόσες όχι μέρες αλλά ώρες ζωής έχω ακόμα . Δεν θα πω ψέματα μισό κιλό ιώδιο τον μήνα το ήθελα, έπεφτα … δεν λέω όχι έπεφτα αλλά δεν ήμουν δα ούτε για τάφο ούτε για γλάστρα αλλά τέλος πάντων . Πέρασε η πρώτη εφηβεία , μπήκαμε λίγο σ έναν δρόμο , η αστυνομία δεν τον απασχολούσε μια και πέρα απ τα μηχανάκια δεν έκανα τίποτα επιλήψιμο , οπότε ακόμα κι αυτό βοήθησε κάπως να ηρεμήσει η κατάσταση με τον πατέρα μου και της ανησυχίες του . Είχε πολύ πλάκα διότι είχα αρχίσει να παλεύω τα husqvarna και τα διάφορα ακοινώνητα ευρωπαϊκά , οπότε είχα τον πατέρα μου βοηθό … τι βοηθό ? μάστορα …. όλο πατέντες , εξατμίσεις , σκελετά κομμένα , τόρνοι , παπαράκια , καβλιτσέκια κι όποτε έβλεπα τίποτα κουλό , έβαζα τον πατέρα μου που σίγουρα ήταν καλύτερος από μένα . Τον είχα βάλει σε μία τάξη …. έλεγε δυο χριστοπαναγίες , μου πετούσε κανά σφυρί , έκανε το μεσημέρι μια πλήρη ανάλυση στην μάνα μου για το επίπεδο αυτόχειρης πεοπαλινδρόμησης που δέρνει αλλά γενικά τον είχα του χεριού μου .
Έλα μου όμως που έκανα λάθος ….γενικά όταν επρόκειτο να πάρω μηχανάκι … εποχή που ήταν εντελώς αναγνωρίσιμη μια και προϋπόθετε να έχω βγάλει δύο φράγκα και να έχω πουλήσει το προηγούμενο …. έπαιζε μπάλα . Είχε λοιπόν έναν χαμηλό πάγκο ,όπου εκεί δουλεύαμε το πλάσμα . Το πλάσμα , το τιγκ κι όλα αυτά εκείνη την εποχή ήταν νέες κι εντυπωσιακές τεχνολογίες οπότε ο χώρος ήταν και ποιο καθαρός . Ένεκα τούτου , συνήθιζε να πίνει εκεί τον καφέ του . Κάθιζε λοιπόν εκεί στο κοντό σκαμνάκι , άναβε το άφιλτρο sante , έβαζε στο βαζάκι της bebelac τον καφέ του , κι άραζε , ξύνοντας την κοιλιά του σκύλου του , που μόλις τον έβλεπε εκεί , ξάπλωνε στα πόδια του ανάσκελα . Εκεί τώρα και πάνω στην χαλάρωση μου λεγε …και τι έχεις σκοπό να πάρεις ? του λεγα κι εγώ , θέλω να πάρω ένα Η7 … ξανα ρωτούσε …είναι ψηλό αυτό ? ναι ρε πατέρα ! του έλεγα και του έδειχνα με το χέρι που μου φτάνει η σέλα … στην συνέχεια του λεγα …είναι δίχρονο , δυνατό , ισπανικό και αλλά δεν έδειχνε και πολύ ενδιαφέρον οπότε κι εγώ σταματούσα . Άλλαζα δύο με τρεις φορές μηχανάκια το χρόνο οπότε όπως μπορείτε να καταλάβετε , είχε παίξει αρκετές φορές αυτό . Μια φορά γύρο στο 90-89 δεν θυμάμαι καλά ήταν πριν πάρω το RD πάντως . Έπαιξε το γνωστό και του λέω θα πάρω ένα SRX 600 , τι είναι αυτό μου απαντάει , να του λέω … σαν το ΧΤ είναι …. α ωραία ! μου απάντησε . Μετά απο δυό τρεις μέρες , πάω το SRX στο μαγαζί …. φρικάρει ο πατέρας μου , τον βλέπω αλλάζει πέντε χρώματα.

Ξεροκαταπίνει και μου λέει … αυτό είναι χαμηλό , δεν είναι σαν το ΧΤ … Σώπα ρε πατερα , ίδια μ άλλες αναρτήσεις είναι , του αποκρίθηκα αλλά …. είχα καταλάβει ακριβώς ποια , γιατι η μοναδική ερώτηση που τον ενδιέφερε ήταν αν είναι ψηλό το μηχανάκι . Είναι αλήθεια , έκρυψα πολλές φορές μηχανάκια απλά και μόνο για να μην τον στεναχωρήσω , στο κάτω κάτω εύκολο ήταν σ άλλο σπίτι ζούσαμε . Γάτα ήταν πάντως , λίγο πριν μας αφήσει και εκμεταλευώμενος την κατάσταση του γυρνά και μου λέει με βραχνή φωνή και θλιμμένο ύφος …το εννιακόσια να το σκοτώσεις , εμένα δεν με νοιάζει αλλά για αυτό το φουκαριάρικο που σε παντρεύτηκε το λέω ….. του απαντάω λοιπόν , χωρίς δεύτερη σκέψη και ντροπή μου …μη φας , έχουμε γλαρόσουπα ! να δεις για πότε δεν έφτιαξε κι η φωνή και το βλέμμα κι όλα . Έτσι λοιπόν , έβλεπα το sachs και μου θύμιζε το SRX και δεν μπορούσα να μην κάνω τον συσχετισμό … τι θα έλεγε ο κος Τάκης , μόλις το έβλεπε ? Ιστορίες …. αλλά στο κάτω κάτω , γι αυτό υπάρχουν οι ιστορίες … είναι τα ζουζούνια που κάνουν βόλτες στο απύθμενο του μυαλού μας και ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα βγουν απ την φανταστική τους κυψέλη .
Τελικά …είναι ψηλό αυτό?