Παλιά, (μέρος πρώτο…το ΤΤ και το νταμάρι).

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης.
Το άσπρο πεντέμισι είχε σταματήσει ένα τετράγωνο παραπέρα , ο Γιώργος ήταν πάνω κι έχοντας την μανιβέλα έξω είχε τα μάτια του δεκατέσσερα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει . Το ΤΤ ήταν δεμένο σ ένα δέντρο πάνω στο πεζοδρόμιο ενώ ακριβώς από κάτω ήταν ο Κώστας πάνω σ ένα κλεμμένο GS κι ο Θόδωρας με έναν μεγάλο κόφτη στο χέρι . Πρέπει να ήταν τρεις η ώρα το πρωί και αν και η νύχτα ζεστή άρα και ακατάλληλη για τέτοιες δουλειές , όμως … η δουλειά έπρεπε να γίνει σήμερα . Περίμεναν πολλές μέρες τον καιρό να χαλάσει αλλά τίποτα , οπότε , αν περίμεναν ακόμα λίγο, ίσως το χελιδόνι να είχε πετάξει . Η δουλειά πάντως ήταν καλοφτιαγμένη μια και η κατάλληλη μανιβελιά στο πεντέμισι θα κάλυπτε τον ήχο της αλυσίδας που σπάει , ενώ η στην συνέχεια διέλευση του , θα κάλυπτε τον ήχο από πιθανός 3-4 αποτυχημένες μανιβελιές στο ΤΤ . Όταν λοιπόν θεωρήθηκε η στιγμή κατάλληλη , ο Κώστας έκανε νεύμα στο απέναντι τετράγωνο να ετοιμαστεί , ο Θόδωρας κατέβηκε κάτω απ’ το GS βάζοντας την αλυσίδα μέσα στο ψαλίδι . μάγκωσε την μία χειρολαβή στο δρόμο , την πάτησε καλά με το δεξί του πόδι και έβαλε τα δύο του χέρια κι όλο το κορμί του , πάνω στην άλλη πλευρά . Γύρισε το κεφάλι προς την πλευρά του Γιώργου , περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή . Μια στον αποσυμπιεστή , πάνω το πόδι και με δύναμη κάτω …. Μπαααρρρρ κάνει το ΧΤ και ταυτόχρονα ο Θόδωρας χώνει όση δύναμη είχε πάνω στο ψαλίδι …. Το τακ απ’ την αλυσίδα που έσπαγε ήταν τόσο δυνατό που το ΧΤ το κάλυψε με μια καλή έξτρα ξερογκαζιά . Ο Θόδωρας ανέβηκε πάνω στο ΤΤ και βλέποντας το ΧΤ να πλησιάζει προς το μέρος του , έριξε της καλύτερες μανιβελιές της ζωής του … το ΤΤ δεν του αρνήθηκε τίποτε και καθώς πλησίαζε το πεντέμισι , μπήκε κι αυτό στην πορεία του και συνέχισαν . Όμως ο σταυρός που είχε αντί για κλειδί στο κλεμμένο GS αρνήθηκε να κάνει τον διακόπτη να φέρει ρεύμα κι ο Κώστας έμεινε εκεί . Τα δευτερόλεπτα ήταν λίγα , αλλά οι στιγμές για όλους τους εμπλεκόμενους ήταν παραπάνω από μεγάλες , ίσως να έμοιαζαν κι ατελείωτες . Το παράθυρο πάνω απ’ το πεζοδρόμιο άνοιξε και ο ιδιοκτήτης του ΤΤ , είδε την μηχανή να λείπει , την αλυσίδα κάτω κομμένη και το ψαλίδι στην σέλα του GS , κάτω απ’ τα αχαμνά του Κώστα …. π@υτάνας παιδί θα σε γ@μήσω του φώναξε και σε μια αψυχολόγητη και άκρως αποτυχημένη κίνηση , αντί πηδήξει απ’ το παράθυρο , αποφάσισε να υποχωρήσει και να πάει προς την πόρτα . Η πιθανή γύμνια του ύπνου ίσως να ήταν αυτή που τον έσπρωξε να κάνει κάτι τέτοιο .Όσο αυτός υποχωρούσε , ένα boldor κατέβαινε κομμάτια απ’ τον απέναντι δρόμο , ουρλιάζοντας ! Ήταν ο Μπάμπης … το ψυχρό αίμα της παρέας … ένα ψιλόλιγνο καστανό αγόρι , που μπορούσε με την ίδια άνεση ή καλύτερα αναισθησία να πιεί τον καφέ του ή ίσως να σκοτώσει έναν άνθρωπο ή και γιατί όχι να πηδήξει από μια ταράτσα …μαζί με το Booldor . Ο μονός προβολέας του Boldor πλησίαζε γρήγορα και το σέταρε με πίσω φρένο ακριβώς κάθετα στο πεζοδρόμιο και δίπλα στο Κώστα που ακόμα πάνω στο GS , είχε τόσο κοντά το εννιακόσα , που μέσα στην νύχτα μπορούσε να δει της κόρνες του . Χωρίς καμία συζήτηση και φυσικά χωρίς καθυστέρηση , πηδάει πάνω και παρατάει το GS εκεί . Ο χρόνος , ήταν τόσο οριακός , που ο ιδιοκτήτης του ΤΤ πρόλαβε ν ακουμπήσει λίγο την μπλούζα του … αν την είχε πιάσει ποιο γεμάτη , η ιστορία θα είχε μάλλον άλλη έκβαση . Η απώλεια του GS , δεν ήταν σημαντική μια και για τον σκοπό που ήθελαν , χρειάζονταν δύο χωμάτινα μηχανάκια , που οπωσδήποτε , η πιθανή απώλεια τους , δεν θα οδηγούσε με τίποτα σ αυτούς .
Ο Κώστας , ήταν μάλλον ο αρχηγός της παρέας και ίσως ο κατά κάτι μήνες μεγαλύτερος . Εικοσιπέντε χρόνων κι είχε κιόλας περάσει έναν χρόνο στην φυλακή , ενώ όλα αυτά που εκκρεμούσαν και δεν είχαν δικαστεί ακόμα , θα τον έστελναν για λίγο καιρό ακόμα στην «Αμερική» . Στο επάγγελμα ήταν κατά μία έννοια μπετατζής όπως όλοι οι άλλοι αλλά , μάλλον είχε ξεχάσει την τελευταία φορά που πήγε για μεροκάματο , βλέπεις το νυχτοκάματο είναι αρκετά επικερδές και βγάζει γούστα . Γερό παιδί πάντως κι αν και κλέφτης , είχε και την καλή πλευρά του , πρόσεχε τους δικούς του , βοηθούσε και κάνα ανήμπορο , κάνα πρεζάκι , κάνα τελειωμένα δηλαδή απ’ αυτούς που τους έχει ξεχάσει ακόμα κι η Μοίρα . Καβαλούσε ένα μαύρο με κόκκινα φιλέτα ΚΖ900 , το οποίο μπορεί να ήταν και πάζλ από είκοσι μηχανάκια των οικογενειών ΚΖ , Ζ και GPZ . Πάντως είχε άδεια κυκλοφορίας , σε κάποιο συρτάρι και πινακίδα … σε κάποιο ντουλάπι . Τ άρεσε πάντως και το συντηρούσε μανιβελάτο για να κάνει και το εφέ του… ξέρετε τώρα , τουριστριάκια γύρω , κολλητό τζινάκι , μπλούζα NIKE με κομμένα μανίκια , πήδημα στην μανιβέλια και το devilι να παίζει στέρεο γιαπωνέζικα σουξε .

Το επόμενο πρωί … πρωί !!!! λέμε τώρα… μεσημέρι τέλος πάντων ,που είναι το δικό τους πρωί , η παρέα μαζεύεται σε μια καφετέρια που την λένε Ματζέστικ . Ουσιαστικά ένα ψευτοκαφενείο είναι , με μερικά τραπέζια στην πλατεία , μπας και τσιμπήσει κάνα τουρίστα . Τυπικό μαγαζί για την εποχή … τα τραπεζάκια έξω στρόγγυλά , οι καρέκλες τυλιχτές με λάστιχο , στερεοφωνικό με τραγούδια αμερικάνικα και δυό τρία ουφάκια μέσα για τους πιτσιρικαίους της γειτονιάς , μην φανταστείτε τίποτα το φοβερό , μια προσγείωση , ένας φοίνικας κι ένα βατραχάκι . Ο κυρ Μήτσος , ο μπάρμπας που το χε , ήταν καλό παιδί , έντιμο και μπεσαλίδικο , όποτε χρειάστηκε να παίξει μπάλα για να ξελασπώσει κάποιον ή να κάνει καμιά καλή σε κάνα κατατρεγμένο , ήταν εκεί . Άπαντες παρόντες , τραπεζάκι πλατεία , κάτω απ’ την καλογυρισμένη μουριά και οι φραπέδες με το ποτήρι μέσα στο τσίγκινο . Μεσημεράκι λοιπόν , σκιά , μια τζούρα φραπόγαλο με δεκαεφτά ζάχαρες , μια τζούρα camel και το μπεγλέρι να παίρνει σβούρες … η καταλληλότερη στιγμή για να ειπωθούν οι πλέον φιλοσοφημένες μ@λακίες . Ρε σεις , λέει ο Κώστας , τα χούμε τα χωματερά και πρέπει να προχωρήσουμε το σχέδιο γιατί αν παίξουν τελικά τα δικαστήρια , δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ . Ρε φίλε απαντάει ο Μπάμπης , μα τώρα σοβαρά θ ανατινάξουμε τα δικαστήρια ? Ναι ρε φίλε , σωστά τα λέει ο Κώστας , μπαίνει στην συζήτηση ο Γιώργος … μπορεί να είναι άνθρωποι μέσα και να σκοτώσουμε κάποιον , ανταπαντά ο Μπάμπης που εξ αρχής δεν ενθουσιάζονταν απ’ το όλο σχέδιο . Τι λες τώρα , ποιος θα είναι στα δικαστήρια τα άγρια χαράματα και τι έπαθες ? τους λυπάσαι , τόσο ξύλο σου χουν ρίξει και τόσες φορές σ έχουν τραβήξει… οκ ρε παιδιά αλλά πρέπει να προσέξουμε , μη σκοτώσουμε κανένα… είπαμε ναι ,θα προσέξουμε , η δουλειά θα γίνει το βράδυ , απάντησε ο Κώστας κι έκλεισε το θέμα . Η πραγματικότητα είναι πως κανείς τους δεν ήθελε να σκοτώσει άνθρωπο αλλά και οι τρείς , είχαν πολύ βεβαρημένα μητρώα και αρκετές δίκες που θα μπορούσαν να τους στείλουν και δέκα χρόνια φυλακή τον κάθε ένα . Μια καταστροφή του κτηρίου των δικαστηρίων , κατά την γνώμη τους , θα κατέστρεφε όλα τα έγγραφα μαζί και αυτά που εκκρεμούσαν εναντίων τους , ταυτόχρονα , όπως έλεγαν , πολλοί άνθρωποι θα τους ευχαριστούσαν γι’ αυτήν τους την κίνηση . Το ΤΤ αλλά κι ένα XR λίγες μέρες πριν , είχαν κλαπεί αποκλειστικά για το σχέδιο τους . Τώρα που έχουμε τα μηχανάκια , μπορούμε να πάμε άνετα , είπε ο Γιώργος και όλοι συμφώνησαν . Λοιπόν , θα κάτσουμε δύο σε κάθε μηχανάκι και θα προσεγγίσουμε το νταμάρι της Αγίας Σοφίας απ’ την πίσω πλαγιά που έχει το σχετικά καλύτερο πέρασμα είπε ο Κώστας και ενημέρωσε την ομάδα πως η δουλειά καλά ήταν να γίνει σήμερα και να τελειώνουν . Όλοι συμφώνησαν κι έδωσαν το ραντεβού στην αποθήκη του μπάμια που είχαν τα κλεμμένα για εκείνο το βράδυ στης εννιά .

Η αποθήκη του Μπάμια ήταν σε μία θέση σχετικά μακριά από σημεία που σύχναζε η αστυνομία , άλλωστε γι’ αυτό είχε επιλεχθεί κι εξ αρχής . Το μόνο που έμενε , ήταν να βρουν ένα καλό δρομολόγιο για να φτάσουν στο μονοπάτι της πλαγιάς πίσω απ’ το νταμάρι , πράγμα σχετικά εύκολο μια και ήταν πολύ έξω απ’ την πόλη αλλά , ένεκα της απόστασης , ήταν περίπου δέκα χιλιόμετρα , υπάρχει η πιθανότητα κακού συναπαντήματος . Το πλάνο βγήκε και ξεκίνησαν απ’ την αποθήκη περίπου στης έντεκα το βράδυ , ήταν και αρκετά βράδυ για να βρεθεί κάποιος εκεί αλλά και κατάλληλη ώρα για ν αλλάζουν βάρδια οι χωροφύλακες και να μην τους βρουν εκτός απροόπτου στους δρόμους . Το ένα μηχανάκι το καβάλησε ο Μπάμπης με τον Θόδωρα πίσω ενώ στο ΤΤ ανέλαβε την οδήγηση ο Γιώργος με το Κώστα και τα σύνεργα πίσω . Είχαν βάλει σε έναν ναυτικό σάκο , πένσες , κόφτες , φακούς , καρακούτσο και φυσικά το μεγάλο ψαλίδι … αν έβλεπαν στον δρόμο αστυνομία , θα έπρεπε να πετάξουν τον σάκο μια και από μόνος του, θα μπορούσε να τους στείλει στον εισαγγελέα . Τα πράγματα όμως , πήγαν καλά και έφτασαν μετά από περίπου μισή ώρα στην αρχή του μονοπατιού που θα τους οδηγούσε στον τελικό τους προορισμό . Το ΤΤ με τον Γιώργο που ήταν κι ο χωματερός της παρέας μπήκε μπροστά να οδηγήσει , άλλωστε έπρεπε να πηγαίνουν με το έντονο φεγγάρι και χωρίς φώτα σ ένα μονοπάτι όμως , που το είχαν κάνει πρόβα δυό τρεις φορές της προηγούμενες μέρες . Στα μηχανάκια είχαν βάλει ροδέλες και έτσι δεν έκαναν πολύ παραπάνω θόρυβο από μια εργοστασιακή φιμωμένη εξάτμιση . Η αλήθεια είναι , πως είχαν δουλέψει αρκετά το σχέδιο τους και τίποτα πέρα κάποιας αιφνίδιας παρουσίας δεν θα μπορούσε να το χαλάσει.

Ακούμπησαν τα μηχανάκια σ ένα ριζιμιό βράχο στο τέλος του μονοπατιού . Είχαν σκεφτεί να τα ρίξουν κάτω και να τα σκεπάσουν με κάποια κλαδιά όπως της ταινίες , αλλά σκέφτηκαν και ορθός, πως ίσως τα καρμπυλατέρ να μην συγχωρούσαν αυτήν την χολιγουντιανή κίνηση . Προσέγγισαν το μονοπάτι απ την πλευρά του νταμαριού , όπου ήταν μάλλον χαλαρή και θα ήταν μάλλον απίθανο κάποιος να ήταν εκεί . Ουσιαστικά , ήταν στα γραφεία της επιχείρησης , κάτι σαν μια πλατεία ,όπου γύρω της υπήρχαν μερικά δεύτερης ποιότητας κτήρια …. Ένα για γραφείο , ένα για προσωπικό , το συνεργείο , 3-4 αποθήκες , υπόστεγα και φυσικά η πύλη με το σπιτάκι του νυχτοφύλακα . Όλα αυτά , ήταν περιτριγυρισμένα μ ένα τοίχο , σχετικά ψηλό , πλεκτό και φυσικά στην κορφή συρματόπλεγμα . Στην θέση που ήταν , υπήρχε μια ξεχασμένη πύλη , που μάλλον είχε να πλησιάσει άνθρωπος αρκετά χρόνια . Ήταν δύο μεγάλες πλευρές παραλληλόγραμμες με πλέγμα κι ένα τεράστιο λουκέτο να της ενώνει , το οποίο απ’ τα χρόνια είχε πάρει όλα τα χρώματα της φύσης . Ο Κωστής πήγε εμπρός , περπατώντας σχεδόν στα τέσσερα , ενώ οι άλλοι τρεις έμειναν πίσω να βλέπουν την σκηνή . Θεώρησε πως το λουκέτο ήταν μάλλον πολύ μεγάλο και για ν ανοίξει , σίγουρα θα ήθελε πάνω από δύο άντρες να σπρώξουν τον καρακούτσο και σίγουρα θα έκανε αρκετό θόρυβο , οπότε , επέλεξε το ψαλίδι . Σύρθηκε ο Θόδωρας κοντά του και σιγά σιγά , προσπαθώντας να κάνουν το δυνατόν λιγότερο θόρυβο , έκαναν μια τρύπα στο πλεκτό που θα χωρούσαν άνετα να περάσουν μέσα . Όλα μέχρι εκεί πήγαιναν καλά και βρέθηκαν μέσα στην πλάτη μιας αποθήκης, προσπαθώντας να δουν σε τι σημείο ήταν ο φύλακας . Ο Μπάμπης κινήθηκε στον χώρο και βρέθηκε σε θέση που είχε οπτική επαφή με την πύλη και τον φύλακα . Ευτυχώς η νύχτα δεν ήταν και τόσο χαλαρή , οπότε είχε κλείσει την πόρτα και το παράθυρο του , ενώ όπως έμοιαζε , μάλλον κοιμόνταν μπροστά απ’ την μικρή τηλεόραση που είχε στο γραφείο . Η ώρα πρέπει να ήταν αρκετά περασμένα μεσάνυχτα και σ ένα μικρό συμβούλιο που έκαναν αποφάσισαν πως με βάση της πληροφορίες τους , τα εκρηκτικά και οι πυροκροτητές θα ήταν μάλλον στο γραφείο διοικήσεως και όχι σε κάποια αποθήκη . Αυτό θα έκανε και την δουλειά τους μάλλον ποιο εύκολη μια και οι αποθήκες είχαν ισχυρότερα αντικλεπτικά μέτρα απ’ ότι τα γραφεία . Ο Γιώργος πήρε τον καρακούτσο και κινήθηκε στο πλάι της πόρτας του φύλακα , η δουλειά του ήταν απλή μια και έπρεπε να μείνει εκεί μέχρι να τελειώσουν όλα κι απλά αν ο φύλακας ξυπνούσε , να το βοηθούσε να κοιμηθεί ακόμα βαθύτερα . Οι άλλοι , κινούμενοι με την ασφάλεια που πλέον τους παρείχε ο Γιώργος , κινήθηκαν ποιο απελευθερωμένα προς τα γραφεία . Εκεί τους περίμενε μια φοβερή έκπληξη μια και η πόρτα των γραφείων ήταν απλά …ξεκλείδωτη ! Ρε συ , πλάκα μας κάνουν , είπε ο Θόδωρας ενώ ο Μπάμπης κι ο Κώστας , σχεδόν μέσα στην απογοήτευση , άρχισαν να πιστεύουν πως δεν θα υπήρχε τίποτα εκεί …. Οπα ! αναφώνησε όμως ο Θόδωρας όταν είδε μπροστά του , τουλάχιστον δέκα ξύλινα κιβώτια , ύψους ένα μέτρο και κάτι , με αυτοκόλλητο «προσοχή εκρηκτικά» πάνω . Ρε σεις … δείτε εδώ είπε αμέσως , ενώ ο Κώστας άνοιξε ένα που ήταν κλειστό απλά μ ένα στριφτό σύρμα και μια σφραγίδα ασφαλείας . Ήταν πράγματι δυναμίτης … αρκετός για να ρίξει όλο το βουνό που λέει ο λόγος , ενώ αυτοί ήθελαν λιγότερο για να γκρεμίσουν μερικά γραφεία στα δικαστήρια της πόλης . Βρήκαν κάτι σάκους πλαστικούς εκεί κι έβαλαν στον κάθε ένα από δέκα μασούρια και μετά το έριξαν στον ναυτικό τους σάκο που ήταν επι τούτου σχεδόν άδειος . Ουσιαστικά ήταν ένα ολόκληρο κιβώτιο και φυσικά ήταν αρκετό για να ρίξει ολόκληρο το κτήριο κι όχι μόνο μερικά γραφεία . Υπήρχε μια αίσθηση ευφορίας αλλά …. Οκ , είχαν βρει πολλά μέτρα βραδύκαυστο , είχαν πάρει καμιά τριανταριά αλλά … δεν είχαν πυροκροτητές και το κακό ήταν πως μέσα στο χώρο , υπήρχε ένα μικρό θησαυροφυλάκιο , σε μέγεθος μισού πλυντηρίου και απ’ ότι φαίνεται δεν είχε χρήματα μέσα . Το να τ ανοίξουν προφανώς και ήταν αδύνατο ,αλλά έμοιαζε καλή ιδέα να το πάρουν μαζί τους , μόνο που…. ήταν μέσα σ ένα ντουλάπι που προφανώς έπρεπε να σπάσει για να απελευθερωθεί . Βγήκε ο Κώστας σε γωνιά κι έκανε σήμα στο Γιώργο να προσέχει ένα παραπάνω τον φύλακα , ο Γιώργος κατανόησε την κατάσταση και έγνεψε με τρόπο δείχνοντας πως κατάλαβε . Άρχισαν με πολύ προσοχή να ξηλώνουν το ντουλάπι αλλά έκαναν κάποιο θόρυβο , όχι πολύ αλλά δεν θα τους έλεγες αθόρυβους . Ο Γιώργος τους άκουγε και ήταν εντελώς έτοιμος μια πίστευε πως είναι θέμα χρόνου να ξυπνήσει κι φύλακας . Αυτός όμως δεν ξύπνησε και δύο απ’ τους τρεις βγήκαν έξω απ’ το γραφείο κουβαλώντας το θησαυροφυλάκιο , ενώ ο τρίτος είχε τον σάκο με τα λίγα εργαλεία και πολύ δυναμίτη .

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που το θησαυροφυλάκιο έπεσε κάτω κάνοντας έναν τόσο τρομακτικό θόρυβο που θα ήταν αδύνατον να μην ξυπνήσει ο φύλακας . Ο Γιώργος δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά , απλά άνοιξε την πόρτα της σκοπιάς και προτού καταλάβει ο φύλακας γιατί ξύπνησε και τι συνέβη του είχε κατεβάσει τον καρακούτσο στο κεφάλι και τον είχε ρίξει ξερό . Έσκυψε και βεβαιώθηκε πως ήταν ζωντανός μια και σίγουρα δεν θα ήθελε ν αφήσει στον τόπο άνθρωπο του νυχτοκάματου και βγήκε έξω . Κινήθηκε τρέχοντας προς τους άλλους και φωνάζοντας ποια χωρίς να έχει τίποτα φοβηθεί …πάμε γρήγορα παιδιά για λίγο δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε . Βοήθησε με τον σάκο ενώ οι άλλοι δύο συνέχισαν να κινούνται όσο ποιο γρήγορα μπορούσαν με το θησαυροφυλάκιο , ρίχνοντάς ευθύνες ο ένας του άλλου για το συμβάν . Βρέθηκαν στο σημείο που μπήκαν αλλά έπρεπε να καθυστερήσουν λίγο ακόμα για ν ανοίξουν κάπως παραπάνω την τρύπα και να χωρέσει το μεγάλο μεταλλικό κουτί που υποθέταν πως έχει τα πυροκροτητές .Οι τρεις πέρασαν πίσω κι ο Μπάμπης γύρισε για να βεβαιωθεί πως τίποτα δεν είχε μείνει πίσω το οποίο θα πρόδιδε το γεγονός πως ήταν εκεί . Αφού τα είχε τσεκάρει όλα , γυρίζοντας πίσω , είδε μια αμηχανία στους φίλους του …. Τι έγινε ρε παιδιά ? Δεν έγινε τίποτα του είπε ο Κώστας αλλά έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα … πως θα πάρουμε από εδώ το κουτί και πως θα βγούμε έξω στον δρόμο μ αυτό?

Τέλος πρώτου μέρους ……..

…