«Τα καλοκαίρια της ζωής μας»

Άρθρο: Γιάννης Αλεξανδράκης
Πρέπει να ήταν έξι το πρωί … παίζει να έχω κοιμηθεί , μιά , δυό ?ώρες και οι πρώτες ακτίνες του καλοκαιρινού ήλιου μου χτυπάνε κιόλας τα μάτια .
Ουσιαστικά έχω κρυφτεί κάτω από ένα αλμυρίκι και έχω κουκουλωθεί μ ένα βρώμικο σεντόνι προσπαθώντας ν αποφύγω την ανηλεή επίθεση των ιπτάμενων προβοσκιδοφόρων τεράτων που το ευρύ κοινό ονομάζει κουνούπια .
Εκεί λοιπόν ανάμεσα στην πρωινή επίθεση της ζέστης και με την γεύση της αλμύρας στο στόμα , ακούω ένα ίίίιιιιιιιιιιιιιι ντιν ντιν ντιν ντιν….ίίίίιιιιιιιι ντιν …ντιν ίίααααααααα! ….. προσπαθώ ανάμεσα σε τσίμπλα και πονοκέφαλο να καταλάβω τι ακούω αλλά … απλά αλλάζω πλευρό . Φίλε λέω στο Λαφονήσι είμαι , δεν μπορεί ! το ζουζούνισμα όμως να επιμένει και να επιμένει και να επιμένει … ε δε μπορεί … γυρνάω κι ανοίγω μάτια . Στα πενήντα μέτρα μπροστά μου και στα αβαθή νερά της πασίγνωστης παραλίας ένα WR400 (Husqy) του 1986 να καθαρίζει ευθείες πάνω κάτω .
Ο τύπος είναι με το μαγιό και πέρα αυτού , ένα μόνο ζευγάρι αρβύλες δια το ευνόητο . Κοιτάω δεξιά την παρέα , ντόπιος μου λένε …. κάνω τουμπεκί και περιμένω να δω τι κάνει .Οκ πως βρέθηκε το χασκάκι στα χέρια του δεν το ξέρω , κάποιος θα κλαίει υπέθεσα αλλά ο τύπος είναι κουλός …όλη η παραλία δική του κι αντι να το πάει φλατ τρακ , το παίζει ευθείες . Ως εδώ … καβαλάω το κολοφτιαγμένο μου και άκρως ετοιμοπόλεμο DR350R …. καθίζω την μανιβελιά και η supertramp αρχίζει το κελάηδημα … το ρίχνω στην μάχη και κάνω το Λαφονήσι Daytona και ν ακουμπάω στης στροφές τιμόνια κάτω κι η παραλία να μην έχει ούτε ένα πετραδάκι για να στην χαλάσει και ….πρέπει να μ έβρισε πολύς κόσμος αλλά, κάπως έτσι περνούσαν τα καλοκαίρια της ζωής μας , κάπως έτσι έγραφαν η ιστορίες της νιότης μας .
Μπορώ να θυμηθώ ατέλειωτες καλοκαιρινές ιστορίες που αν και όλες δεν είχαν ευτυχή κατάληξη , δεν θα πάψουν ποτέ να είναι τόσο φρέσκες στο μυαλό μου . Μπορώ να θυμηθώ τα χρώματα , τα αρώματα , τα πρόσωπα , μπορώ να παγώσω τον χρόνο και να της διηγηθώ σαν να της λέω σε φίλους την επόμενη μέρα στην καφετέρια .
Στο δημοτικό όταν τελείωνε η χρονιά ο πατέρας μου μ έπαιρνε «βοηθό» στο μηχανουργείο, πηγαίναμε με την βέσπα ,ο πατέρας μου οδηγός εγώ πίσω σφιχτή αγκαλίτσα κι από πίσω απ το μηχανάκι έτρεχε ο αλήτης ,που ήταν ένα μπασταρδάκι που ο πατέρας μου λάτρευε . Όταν σχολούσαμε , περίμενα να με πάει στην θάλασσα , για να βγάλουμε αχινούς … το ήθελα πολύ αλλά έπρεπε να είναι καλός ο καιρός . Όταν φτάναμε λοιπόν κοντά στην θάλασσα σηκωνόμουν όρθιος και άμα δεν έβλεπα κύματα έλεγα , μπαμπά , θα πάμε έτσι ? Φτάναμε σπίτι μου λεγε , βάλε το μπανιερό σου και φέρε το τελάρο … το τελάρο , είχε τα πέδιλα μας , της μάσκες και ένα βαζάκι που ήταν μέλημα μου να φτάσει ολόκληρο στο σπίτι . Το τελαράκι το βάζαμε πίσω στην σχάρα της ρεζέρβας και έτσι κυλούσαν τα παιδικά μου καλοκαίρια .
Το πρώτο μου «μεγάλο» ταξίδι το έκανα με βεσπάκι και ήταν σαράντα ολόκληρα χιλιόμετρα, δεν είχα δίπλωμα ή ακόμα σωστότερα δεν είχα δικαίωμα ακόμα να έχω δίπλωμα αλλά το έζησα σαν να πήγαινα στο βόρειο Ακρωτήριο . Ένα κάμπινγκ λοιπόν στον Καβρό σχεδιασμένο πάνω στο θρανίο με πέντε έξι φίλους και τρία μηχανάκια !
Είχαμε βγάλει πρόγραμμα , είχαμε βρει κράνη , είχαμε πάρει σαμπρέλες , τρόμπες , εργαλεία , κάρβουνα , κρέατα ,όλα …. Τελικά δεν ψήσαμε τίποτα , δεν φάγαμε τίποτα , δεν κοιμηθήκαμε καθόλου αλλά περάσαμε ωραία !

Το χωριό είχε μια disco ! τρομάρα τους δηλαδή , μια αυλή με δυό δέντρα , ένα μπάρ και έναν τύπο και καλά DJ αλλά για μας έμοιαζε Barbarella και δεν την αφήναμε με τίποτα . Ήταν και μερικά τουριστριάκια σ ανάλογη ηλικία , κάναμε και το κομμάτι μας , κάναμε και σούζες έξω απ την disco , καπακώθηκα βέβαια , μένοντας πιστός στην πραγματικότητα , που με ήθελε – θέλει , θρασύτατο στην σούζα αλλά άσχετο στο φρένο … Όλη η εκδρομή μας , καμιά τριανταριά ώρες αλλά, πρέπει να την συζητήσαμε μετά για καμιά τριανταριά μέρες . Την ίδια χρονιά , το κάναμε ξανά , αλλά το είχαμε στήσει καλύτερα , θα κάναμε τον γύρο του νομού . Υπερπαραγωγή , εγώ είχα πάρει κι ένα δερμάτινο του πατέρα μου , κάτι american optical …σούπερ μηχανόβιος λέμε και ξεκινήσαμε …. Πρώτη στάση Δραπανιάς και μένει εκεί η γιαγιά του ενός ….. κάνει χαρές η γριά και καλώς τα και καλως ήρθετε …ε την είχαμε δει κι εμείς , μεγάλοι ταξιδιώτες , ανοίξαμε το βαρέλι το κρασί και δώστου να πάει κάτω …. κοπελάκια … ε ! αυτό ήταν , εκεί τελείωσε και ο γύρος του νομού . Μεγαλώσαμε και γίναμε εικοσάρια και εικοσιπεντάρια , ανακαλύψαμε τ άλογα (hp)και της γυναίκες και να τα καλοκαίρια να κυλάνε . Να δουλεύουμε όλη την εβδομάδα σαν τους σκύλους και μετά την Κυριακή , στον Μπάλο για μπάνιο με τα κορίτσια . Να κι οι ξερογκαζιές , να και τα πατητήρια κάτω , ορδές με U, gullarm,rgv aero ,zxr και RR … Το μηχανάκι σου δεν πάει , πάρε απο δω το τελειωμένο , το μηχανάκι το πήρες απο χορευτή ? όχι ρωτάω γιατι βλέπω πως είναι καλό στον καρσιλαμά , έχω χεσμένα τα βρωμοδίχρονα σας και τα κορίτσια στο κλασσικό παρατεταμένο , σταματήστεεεε πια . Θυμάμαι , τον φοβερό και τρομερό , σήμερα , δρόμο με τα στροφιλίκια που πάει για Σφακιά , όταν ήταν καινούριος . Όταν ξεμύτισα για πρώτη φόρα απ το βουνό και είδα όλη αυτήν θέα που κόβει την ανάσα αυτά τα στροφιλίκια και την ολοκαίνουρια άσφαλτο … πρώτη φορά πατούσα σ ολοκαίνουρια άσφαλτο .
Κατεβαίναμε και στρίβαμε και βλέπαμε ο ένας τον άλλο γελώντας , δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως αυτό που ζούσαμε ήταν πραγματικό . Τρικάβαλο με την Νίκη και την Μαρία πάνω το husqvarna για Άγιο Νικόλαο , το περιπολικό να κάνει ντου και το θεριό να φεύγει στα χώματα κι άντε πιάστο εκει μέσα . Τα χρόνια περνούσαν κι η εμβέλεια όλο κι άνοιγε … μπορεί σήμερα , να είμαστε στην φάση που τα καλοκαίρια μας μικραίνουν αλλά τότε , όλο άνοιγαν , όλο μεγάλωναν . Την έχουμε δει για έξω και πάμε με τον αργότερα κουμπάρο μου για Ηγουμενίτσα …. να πάμε απο Κατάρα που έχει ωραίες στροφές … ρε συ έχει κρύο …έλα , Αύγουστος λέμε ! και πάρε να χεις , και είσαι κότα κι η καθυστέρηση είναι ποιο γρήγορη απο σένα και τα κορίτσια πίσω … πάμε» Pit stop» και που ναι η Μαριά ? ρε Αντώνη , η Μαρία ??? ώπα ρε παιδιά θα πεσε κάπου … πάμε να την βρούμε και δώστου για πίσω . Την βρήκαμε , ούτε είχε χτυπήσει , ούτε τίποτα … εκεί , στην άκρη του δρόμου , τυλιγμένη το sleeping bug και μελανιασμένη … Μαρία είσαι καλά … τίποτα η Μαρία …. Μίλα ρε Μαράκι και να εντριβές και να κλασομεντέ εμείς , την χάσαμε την Μαρία … δύο παιδιά του έκανε η Μαρία του Αντώνη … περνάνε τ άτιμα τα χρόνια .
Μπορώ να θυμηθώ τα πρώτα μεγάλα ταξίδια πριν από χρόνια που σαν ΛΕΜΟΠΕΧ , προσπαθούσαμε να στήσουμε την πρώτη Παγκρήτια συγκέντρωση , μηχανάκια πεταμένα στην άμμο και μεις να παίζουμε μπάλα , κορίτσια που μας αγάπησαν αλλά και αγαπήσαμε … Τα βάζω όλα αυτά στο μυαλό μου περνάω μια βόλτα απ το μυαλό μου το «ημερολόγιο μοτοσυκλέτας» , τα γράμματα του Lawrence στον λόρδο Brough…ότι έχει να κάνει με τα μηχανάκια , μου προκαλεί μια έλξη , όλη η ζωή μου , είναι πάνω σε μια σέλα … όλα μου τα καλοκαίρια πήραν χρώμα πάνω σε μια σέλα .
Να το ζείτε και να το ζείτε όμορφα και χωρίς κανένα συμβιβασμό , έτσι ακριβώς όπως το είχατε φανταστεί .
Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα …. κάλοκαιρινες διακοπές παααντάααα!!!