Η μηχανή στις θεωρίες του Κουμφούκιου σε ανάλυση Φουμαντσού βουδιστών !

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης
Στα χρόνια της Αγγλίας ήταν ένας καθηγητής , ο οποίος τότε κιόλας , ήταν σε μια ηλικία αρκετά πάνω του ελληνικού ορίου συνταξιοδότησης . Ο τύπος ήταν όπως ακριβώς έχετε στο μυαλό σας , έναν άγγλο, ηλικιωμένο πανεπηστημιακό … κουστούμι , πουλόβερ , σκαρπίνι , όλο το σετ . Σας βεβαιώ πως δεν ήξερε τίποτα παραπάνω για μοτοσυκλέτες απ τον μέσο άγγλο πολίτη , χαρακτηριστικά όταν έμαθε την ιπποδύναμη του ZZR1100 (τότε ήταν νέο μοντέλο) , έλαμψαν τα μάτια του απο θαυμασμό ! Όμως , κάθε πρωί έφθανε στο πανεπιστήμιο με βροχή , χιόνι , ήλιο , καμία σημασία δεν είχε ,με το μεταφορικό του όχημα που σε ρεαλιστικά νούμερα , το άκουγες απ την Δαβάκη στο Κουκάκι , ήταν βλέπεις μια Vincent Black Shadow !Ήταν δώρο γάμου απ τον πεθερό του σε μια εποχή που η εν προκειμένω μοτοσυκλέτα ήταν με διαφορά η καλύτερη του κόσμου . Μαθηματικός γαρ , δεν είχε πολύ ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στον κόσμο κι έτσι , δεν άλλαξε ποτέ στην ζωή του μεταφορικό μέσο ….να φανταστείτε , τον χειμώνα , είχε μία κουκούλα(γνήσιο αξεσουάρ) που περιλάμβανε αυτόν και την μηχανή απ την οποία εξείχε μόνο το κράνος .Σε μηχανικό δεν είχε πάει ποτέ ,ενώ δεν ήξερε πολλά μέρη της μοτοσυκλέτας του τι είναι και τ ανάφερε περιγραφικά ή με τα νούμερα του manual . Η μηχανή φυσικά και είχε χαλάσει άπειρες φορές αλλά με το μάνουαλ και υπομονή την έφτιαχνε μόνος , είχε βρει ακόμα και μαγαζί(μηχανουργείο ) στο οποίο έφτιαχνε χιτώνια και πιστόνια ( προσοχή ,όχι επισκεύαζε , έφτιαχνε) . Όπως είναι αναμενόμενο του την έπεφταν συνέχεια να πουλήσει την μηχανή και σίγουρα αν το έκανε το πακέτο θα ήταν αρκετό για να μην κάνει τίποτα πια στην ζωή του και να κυκλοφορεί μόνο με ταξί ή αν θέλετε με σωφέρ … όμως , αυτό θα ήταν αδύνατο μια και εκτός του ότι πάνω σ αυτήν την μηχανή μεγάλωσε τα παιδιά του και έζησε ο ίδιος , του ήταν και πολύ δύσκολο ν αλλάξει την καθημερινότητα του ….. έμενε σε μια τυπική οικία της αγγλικής υπαίθρου και το σπίτι του ήταν φτιαγμένο πάνω στην μηχανή … το πορτάκι της αυλής άνοιγε τόσο όσο ώστε να περνάει η μηχανή , το γκαράζ είχε μέσα στημένα εργαλεία μόνο γι αυτήν την μηχανή , είχε ράφια για τα εκατοντάδες ανταλλακτικά της μηχανής που είχε ενώ στο προθάλαμο του σπιτιού ήταν κρεμασμένο το κράνος , η νιτζεράδα της μηχανής και διάφορα άλλα αξεσουάρ της ( τσαντάκια , τρόμπες κτλ) … η ζωή του όλη λοιπόν , ήταν φτιαγμένη με γνώμονα πως θα είχε την μηχανή για πάντα . Έρχεται λοιπόν ο άλλος και σε καλεί να πεις τι είναι μοτοσυκλέτα ή μιας και δεν μ αρέσουν οι μοντέρνοι όροι αλλά ούτε και οι γαλλικές μηχανές , τι είναι μηχανάκι και τι είναι μηχανόβιος ….. και τότε φθάνουν αυτά τα αποφθέγματα του άγνωστου σύγχρονου Φου Μαν Τσου που μαθήτευσε στις τάξεις των μεγάλων βουδιστών μοναχών …. είναι ιδέα , είναι τρόπος ζωής , ταξιδεύει την ψυχή , είναι ο αέρας της φύσης που μαστιγώνει γλυκά το πρόσωπο , είναι η ελευθερία, είναι , είναι ,είναι … μάλιστα , το μόνο που μου μοιάζει κομμάτι σωστό αν και ακραία περιεκτικό είναι το «τρόπος ζωής» , δεν μπορώ να φανταστώ άλλωστε πως κάποιος δεν θεωρεί μηχανόβιο τον ως άνω αναφερόμενο κύριο και σίγουρα δεν ταξίδευε την ψυχή του αλλά απλά , ξερά και πεζά , ενώ είχε αυτό που όλοι έχουν κρυφό ή όχι πόθο , αυτός έκανε μ αυτόν απλά την δουλειά του . Φυσικά και δεν έχω απάντηση κι ούτε πρόκειται να δώσω παρακάτω μία σχετικά με το τί είναι μηχανή , μια και το ερώτημα είναι λάθος εξ αρχής . Βλέποντας γύρω σας , θα δείτε πολλές φυλές … άνθρωποι που δουλεύουν με τα μηχανάκια , άλλοι που ζουν με τα μηχανάκια , άνθρωποι που ακολουθούν τη μόδα ενός GS ή που ένεκα του χαμηλού οικονομικού υπόβαθρου έχουν πετσοκόψει κάποιο φθηνό γερασμένο γιαπωνέζικο ονομάζοντας το cafe racer ,βεσπάκηδες , ήρωες του Σαββατοκύριακου , νοσταλγοί με κάποιο αναπαλαιωμένο , κάγκουρες …. τόσοι μα τόσοι που δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος λόγος ν αναφέρω την κάθε φυλή . Πως μπορώ να ξέρω εγώ, τι είναι ανάγκη , τι απολαμβάνει ο κάθ ένας απ αυτούς στην μηχανή και πως μπορώ να ξέρω γιατι καβαλάν όλοι αυτοί και στην τελική , είτε μ αρέσει αυτό που φαντάζομαι ότι κάνουν είτε δεν μ αρέσει , λόγος δεν μου πέφτει , ο καθ ένας , εν όσο δεν ενοχλεί τους άλλους , ζει όπως γουστάρει … τα τι , που , πως και γιατι , δεν απασχολούν αυτό το κείμενο αλλά ίσως κάποιο άλλο , που θα ήταν τύπου τι μου αρέσει και τι όχι . Τι είναι λοιπόν μηχανή …. θα δώσω λοιπόν , την μόνη δυνατή απάντηση , δηλαδή , αυτήν που αφορά μόνο εμένα . Το 1974 – 75 , ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι το πρώτο πράγμα που είχε στην ιδιοκτησία του (και το σπίτι νοίκι ήταν ) , ένα βεσπάκι πράσινο … ελάχιστα μεταχειρισμένο με κάγκελα γύρω γύρω και κλασσικό αξεσουάρ εποχής … τα σημαιάκια στην μπροστινή ρόδα . Ολυμπιακός γαρ ο κύρης μου , το μηχανάκι δεν άντεξε πράσινο ούτε μερικές ώρες , νέος επίσης , σημαιάκια, κάγκελα και χαϊμαλιά έφυγαν αυθημερόν και … μας έμεινε , ένα κόκκινο , γυμνό βεσπάκι . Μ αυτό ως μοναδική περιουσία , την μάνα πίσω κι εμένα όρθιο μπροστά , μετακομίσαμε απ την Καλλιθέα , στην μητέρα Κρήτη , ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο . Θυμάμαι τον εαυτό μου σε κάθε στιγμή της χαμένης πια παιδικότητας μου , μ αυτό το μηχανάκι … στα μπάνια , τα βράδυα στης ταβέρνες , στην βόλτα … ανάλογα την ηλικία , εγώ , είτε μπροστά να παίζω με τα δάκτυλα μου το φως στο φανάρι , είτε πίσω να προσπαθώ να ξεμυτίσω απ την πλάτη του πατέρα μου και να δω μπροστά . Φυσικά και το έχω ακόμα το μηχανάκι , το χω και παίζω , ακολουθώντας το παραδοσιακό του πατρός μου , κάθε δύο χρόνια βάψιμο … έτσι χωρίς μαστόρους , μόνος μου με πλήρη αποτυχία και μεγάλη χαρά . Έχω περάσει όμως κι άσχημα με τα μηχανάκια , έχω βιώσει πόνο που σε κανέναν να μην τυχαίνει , πράγματα που αντίθετα με τα παραπάνω , δεν θα ήθελα ούτε περιληπτικά να περιγράψω και όλοι πιστεύω καταλαβαίνετε . Για μένα λοιπόν , η μηχανή είναι , το πάθος , το λάθος και η ζωή μου όλη …. Φυσικά και ξέρω να οδηγώ αυτοκίνητο , φυσικά και μ αρέσουν τ αυτοκίνητα αλλά μεγάλωσα σε σέλα , όταν μπω σ αυτοκίνητο ανακατεύομαι , οι φίλοι με βάζουν στο εμπρός κάθισμα μπας και καθυστερήσω λίγο αλλά δεν.. . Χωρίς μηχανή δεν μπορώ να συγχρονίσω το χρόνο στην δουλειά μου , νοιώθω πως δεν προλαβαίνω τίποτα , ζω για να πάει Κυριακή βράδυ να κάτσω στο μηχανάκι να κάνω γύρους με την γυναίκα μου στα φώτα της πόλης … θέλω να ζω με της μηχανές , να μιλάω για μηχανές , να διαβάζω για μηχανές ,να φτιάχνω μηχανες, να καταγράφω της μηχανές σε εικόνα και σε ιστορία …θέλω ακόμα κι όταν φθάνω το βράδυ σπίτι και τρώω να μιλήσω για μηχανάκια … να γκρινιάσω για την βέσπα που πάλι θέλει υγρά ή καίει πολύ βενζίνα , να πω για ένα μηχανάκι που είδα ή για κάτι που έπαθε το μηχανάκι ενός φίλου . Οι αμερικάνοι τ ονομάζουν Motorhead και οι άγγλοι petrolhead , εγώ όμως και πάλι δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία του γενικού και θα μείνω στο ειδικό που αφορά εμένα και μόνο όπως το περιέγραψα παραπάνω . Δεν είναι ούτε λιγότερο , ούτε περισσότερο απ τους άλλους είναι όμως αυτό που εγώ πιστεύω ως μηχανή . Σας θέλω όλους ωραίους , μ ένα δικό σας αέρα μοναδικότητας, σας θέλω με μια παρατεταμένη εφηβεία που θα σταματήσει μόνο στην τελευταία σας ανάσα και φροντίστε αυτή η τελευταία εφηβική ανάσα , ν αργήσει πολύ να έρθει .