TOPGUN

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης
Το σφαιριστήριο του Αντρέα μαζί με την space , την Formula και άλλα παρόμοια του είδους μαγαζιά , αποτελούσε ένα από τα χιτ της εποχής και η μαθητιούσα νεολαία αλλά και λίγο παραπάνω ακουμπούσε το χαρτζιλίκι ή το μεροκάματο της εβδομάδας . Ο χώρος ήταν φωτεινός και μεγάλος … μόλις έμπαινες , υπήρχαν αριστερά σου δύο γαλλικά μπιλιάρδα , στην συνέχεια το μπαρ και ακριβώς από πίσω , ο χώρος άνοιγε σαν να κάνει ένα γάμα και γέμιζε με ουφάκια κι ένα αμερικάνικο μπιλιάρδο στο οποίο μόνο οι «μεγάλοι» είχαν δικαίωμα να παίξουν ( με της μπίλιες όλο το χρόνο ή με τα κόκκαλα της γιορτινές μέρες ) . Μετά είχε μια κυκλική σιδερόσκαλα και ανέβαινες στον πάνω χώρο όπου είχε τέσσερα δεύτερα αμερικάνικα κι δύο ποδοσφαιράκια . Ο κυρ Ανδρέας ήταν ένας φυσιολογικού μεγέθους πενηντάρης , με σκοτεινά χαρακτηριστικά , ευγενής και ντυμένος πάντα με αμάνικο πουλοβεράκι και γραβάτα … η μουσική που επέλεγε να παίζει στο μαγαζί ήταν στάνταρ και αν ξέφευγε απ’ τον «παπαγάλο» και το «12» αυτό θα ήταν για να βάλει καμιά ‘Ευλαμπία» ή άλλη μια Βίσση στο «όσο έχω φωνή» . Ήταν ωραία να περνάς την ώρα σου εκεί … άλλωστε… τι να ζητήσεις παραπάνω όταν είσαι δεκαέξι χρόνων . Ο Γιάννης λοιπόν ήταν σ αυτήν την ηλικία και θα έλεγα πως ήταν ένα παράξενο μιξ μια και ενώ έμοιαζε πως θα καταλήξει ως ο χειρότερος αλήτης της πόλης , συνέχιζε να έχει επιτυχία στο σχολείο , να δουλεύει παιδιόθεν τα καλοκαίρια και να μην έχει απασχολήσει ποτέ της αστυνομικές αρχές … αυτό το τελευταίο ίσως να ήταν κι από τύχη αλλά ήταν γεγονός . Ήταν απαιτητικό και ανταγωνιστικό παιδί με ιδιαίτερη επιθετικότητα που κατά παράδοξο λόγο ,όταν ήταν με μεγαλύτερους και δει αληταράδες , μπαρμπουτιέρηδες , νταβάδες , πορτιέρηδες και φυλακόβιους … ήταν ήσυχος και διασκέδασε ν ακούει της ιστορίες τους . Η παρέα του , τα άλλα εφηβάκια , ήταν όλα ψιλοαλάνια και μάλιστα κάποια απασχολούσαν και της αρχές ….τα χαν μαζέψει μερικές φορές κι ένα μπερντάκι ξύλο το χαν αρπάξει στην ασφάλεια . Ήταν όμως κι αυτά περίεργα παιδιά , ήταν όλα καλοστημένα , ήταν όλα αθλητές κι εξ ίσου ανταγωνιστικά και επιθετικά μ αυτόν . Γενικά , όταν έβλεπες αυτήν την παρέα , ήταν μεγάλο ερώτημα που θα κατέληγαν στην ζωή τους αν και σε κάθε περίπτωση , σκεφτόσουν το κακό ή το χειρότερο , δεν έλεγες πως θα πάει κάτι καλά μαζί τους . Ο Αντρέας τα χε καλά μαζί τους μια και φύση ο ίδιος ,ήταν ευγενής άνθρωπος και δεν έδινε δικαίωμα για οποιαδήποτε διαμάχη στο μαγαζί του και τα πάντα όλα , τα έλυνε γρήγορα και μαγκιόρικα … ταυτόχρονα είχε και τον Γιάννη από κοντά ,διότι ήταν ουσιαστικά ο ευνοούμενος όλων των πραγματικά κακοποιών στοιχείων που ανταπέδιδαν με την συμπάθεια τους το σεβασμό που αυτός έδειχνε σ αυτούς . Η παρέα , είχε μηχανάκια … πενηντάρια αλλά διάφορα , ο Γιώργος , ο Μιχάλης και το Λευτεράκι είχαν CD που μάλλον ήταν το ποιο δημοφιλές μηχανάκι στην παρέα , ήταν και δυο στρογγυλοφάναρα , δύο γρήγορα Μέγκο κι ένα AR , ενώ ο Γιάννης είχε ένα βεσπάκι . Όλα τα μηχανάκια ήταν πάνω από 90 κυβικά κι όλα είχαν πάνω από 100 χιλιόμετρα κοντερίσια ενώ σίγουρα τα έλεγες απ’ τα καλύτερα του είδους τους στην πόλη . Η εποχή ήταν σκληρή , τα 80ς δεν είχαν καμία σχέση με το ρόδινο περιβάλλον που σήμερα τα περιγράφουν … είχαν παιδιά που δεν μεγάλωσαν με οικονομική ευμάρεια , τα οποία είχαν γονείς που είχαν γεννηθεί στην κατοχή και είχαν πεινάσει άσχημα .

Σάββατο βράδυ και τα πράγματα ήταν συγκεκριμένα , κάτι σαν την ρουτίνα της σχολικής αργίας … οκ το μηχανάκι έπρεπε να είναι πλυμένο απ’ το μεσημέρι κι ο Γιάννης αλλά κι οι άλλοι , έπρεπε να ξεκινούν την βραδιά κατά της έξι στα μπιλιάρδα του Αντρέα . Το Rygar ήταν ένας πολύ καλός τρόπος να περάσει η ώρα κατά την αναμονή μέχρι να μαζευτεί η παρέα . Ωραίο παιχνιδάκι … το πήγαιναν μακριά και οι ποιο πολλοί της παρέας ,οπότε μπορείς να πεις πως έκαναν και οικονομία μια και ήμαστε στο χειμώνα και δεν έχει μεροκάματο αλλά μόνο χαρτζιλίκι . Το χαρτζιλίκι τώρα , δεν ξεπερνούσε το ένα κατοστάρικο την εβδομάδα και αν το υπολογίσεις , έφτανε για τέσσερεις ώρες μπιλιάρδο ή για δύο φορές σινεμά ή όποιον περίεργο συνδυασμό . Τα λεφτά των καλοκαιρινών μεροκάματων , είχαν γίνει μηχανάκια και η βενζίνη συνήθως , ήταν κλεμμένη απ’ τον οικογενειακό κύκλο συνήθως αλλά και από παρα έξω ή αν θες και με το σύστημα «χοροπηδάω στην μάνικα του βενζινάδικου κι όλο και κάτι βγάζει» . Βρεγμένοι οι δρόμοι εκείνη την μέρα αλλά ο καιρός δεν λες πως έριχνε καρέκλες απλά που και που τραβούσε ένα σόλο . Η παρέα είχε μαζευτεί πριν της εφτά και έπαιζαν γαλλικό με τέσσερεις σ ένα απ’ τα δύο τραπέζια στην είσοδο του μαγαζιού . Μια μπίλια ο καθ’ ένας , οι υπόλοιποι γύρω γύρω και η συζήτηση είχε ανοίξει μια και κάθε Σάββατο πήγαιναν σινεμά οκτώ με δέκα . Ο Γιώργος αν και δεν έβλεπε καλά , έπαιζε το καλύτερο μπιλιάρδο απ’ όλους και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας μια κι ο πατέρας του θαλασσοπνίγονταν για να μην τους λείψει τίποτα … αν και ήταν απ’ τους δυνατούς της παρέας , παίζει να ήταν κι ο μόνος που πλήρωνε την βενζίνα στο μηχανάκι του . Μια και ήταν κι ο μοναδικός με μια σχετική οικονομική άνεση , παρακολουθούσε λοιπόν την κατάσταση και έλεγε πως η παρέα έπρεπε να πάει στον Απόλλωνα να δει το TOPGUΝ… η ταινία ήταν κορυφή έλεγε και δεν ήταν δυνατόν να μην πάνε να την δουν . Δεν το πάλεψε και πολύ πάντως , είπε λίγο για αεροπλάνα , είπε ότι στην αφίσα έχει το καινούριο Kawasaki , είπε πως είχε τραγουδάρες , συμφωνούσε και το έτερο δυνατό χαρτί της παρέας ο Γιάννης , οπότε … δεν άργησε η παρέα ν αποφασίσει για TOPGUN .

Τα μηχανάκια αναγκάστηκαν με βαριά καδιά να τ αφήσουν σ ένα μεγάλο πεζοδρόμιο απέναντι απ’ το σινεμά μια και μπροστά σ αυτό ήταν ο χαμός ! Η βεράντα του σινεμά , το εκδοτήριο και το μεγάλο πεζοδρόμιο εμπρός , είχε ξεχειλίσει με κόσμο …. Η γκρίνια κατά την αναμονή ήταν μεγάλη αλλά την καταλάγιαζε λίγο το γεγονός πως που και που στα μουλωχτά κι εκεί μέσα στο πλήθος , τσιμπούσαν και κανα σφικτό και στρογγυλό κωλαράκι . Ο μπουνταλάς της παρέας που χαν στείλει για τα εισιτήρια , τα έφερνε όταν η ταινία τελείωσε και η προηγούμενη παράσταση έβγαινε έξω ! Μια λαοθάλασσα βγήκε και έπεσε πάνω στην άλλη που περίμενε να μπει ! Τέτοιο πράγμα ούτε στο Ρόκυ παλιά , φώναξε ο Γιώργος ενώ ο Γιάννης απάντησε στον Βενιζέλο το 80 ήταν πολύ χειρότερα …Πήρε λίγο τον Μανώλη το κύμα αλλά δεν «πνίγηκε» κι έτσι η παρέα μετά από λίγα λεπτά ήταν στην αίθουσα . Το κινηματογραφικό πρωτόκολλο τηρήθηκε ευλαβικά … αγοράστηκαν πατατάκια Τσακίρης , μπυράλ , έπεσαν γιούχα στης διαφημίσεις προ της ταινίας και φυσικά σε άσχετο χρόνο και επ αυτής , έπεσε το σύνθημα «δώσε Γκουσγκούνη στον λαό» . Η παρέα πέρασε καλά και όπως ήταν μπλεγμένοι βγαίνοντας έξω με την λαοθάλασσα που έμπαινε μέσα , μόνο για το Kawasaki της ταινίας και για το πόσο ποιο γρήγορο απ’ το αεροπλάνο ήταν , είχε να λέει . Έφτασαν όμως στην άκρη της βεράντας του κινηματογράφου και 3-4 σκαλιά πάνω απ’ το πεζοδρόμιο με οπτική επαφή με το απέναντι πεζοδρόμιο και έμειναν στην σειρά σαν σε στρατιωτική παράταξη , κοκκαλωμένοι να βλέπουν απέναντι . Ρε μλκα Μιχάλη που είναι το ντεπόζιτο του μηχανακιού σου , είπε ο Γιώργος χωρίς να ξεκαρφώσει κανείς απ’ την παρέα το βλέμμα απ’ το cd ρου Μιχάλη … δεν ξέρω του απάντησε αλλά , το πράγμα ήταν προφανές , είχε κάνει φτερά . Η παρέα μαζεύτηκε γύρω απ’ τα μηχανάκια και ρίχνοντας για το τυπικό μια ματιά γύρω επιβεβαίωσε πως το ντεπόζιτο είχε κάνει φτερά . Οκ , η στιγμή ήταν αμήχανη και οι χριστοπαναγίες ήταν εντυπωσιακές δεδομένου του νεαρού της ηλικίας . Θα ψάξουμε να το βρούμε λέει ο Γιώργος αν και στην ουσία ήξερε πως δεν είχε καμιά ελπίδα ….θα το βρω εγώ , είπε ο Γιάννης … περιμένετε εδώ και γυρνώ σε δέκα . Καβαλάει το κιταρισμένο και φασαριόζικο βεσπάκι του τραβώντας για την Μπο Μεκ ,μια τυπική καφετέρια της εποχής που πήγαινε ο Κώστας . Ο Κώστας ήταν μόλις 28 ετών , είχε εκτίσει κιόλας μια φορά διακοπές στο Αμέρικα και έβγαζε το ψωμί του κάνοντας κόντρες με το πουσαρισμένο ΚΖ του και φυσικά κλέβοντας . Μπήκε ο Γιάννης μέσα και του λέει με απαράμιλλο θάρρος … ρε συ έκλεψες το ντεπόζιτο του CD ? ο Κωστής έσκασε στα γέλια και του λέει ..όπα μικρέ , χαλάρωσε και θα βρούμε και το ντεπόζιτο και τα όλα . Άκουσα μια συζήτηση πως θέλουν ένα τέτοιο ντεπόζιτο στου Λαγού, γιατί δεν πας να τους κάνεις μια ερώτηση και άμα δεν το βρεις , δεν πειράζει θα σε στείλω μετά εγώ κάπου και θα σου δώσουν ένα άλλο … στεναχωρημένο δεν θέλω να σε βλέπω μικρέ κι όλα φτιάχνουν . Ο Γιάννης γύρισε στην παρέα και ρώτησε αν είναι όλοι έτοιμοι να πα ν ανταλλάξουν δυο λογάκια με κάτι γνωστούς …. Ώπα ρε μαλάκα είπε ο Κυριάκος , βρήκαμε το ντεπόζιτο ? μάλλον ναι αλλά πρέπει να πάμε να τσεκάρουμε .Έβαλαν ένα μπουκάλι στο CD, καβάλησαν και ξεχύθηκαν … τα μηχανάκια έκαναν όλα την βαβούρα τους και ως πιτσιρικάδες έριχναν το εξτρά τζέρτζελο τους αλλά ήταν έτοιμοι για μάχη κι αυτό ήταν προφανές . Η σκηνή ήταν ωραία … οκτώ μηχανάκια στην άδεια πόλη του Σαββατόβραδου , με τα φώτα της πόλης να καθρεπτίζουν τα μηχανάκια στους βρεγμένους δρόμους …

Έφτασαν στον προορισμό και βρήκαν την άλλη παρέα στην εξώπορτα να συζητάει … ήταν η επιβεβαίωση πως είχαν πάρει το ντεπόζιτο , ποιοι θα ήταν στην εξώπορτα ενός σπιτιού , τέτοια μέρα και με τέτοιο κρύο ? Τι έγινε παιδιά , πανηγυρίζουμε το ντεποζιτάκι είπε ο Γιάννης ενώ η απάντηση ακολούθησε την τετριμμένη και ήταν , «ποιο ντεπόζιτο?» . Κοίτα μλκα, το Cd του φίλου μου είναι με μπουκάλι και ξέρεις γιατί ? γιατί το ντεπόζιτο του, το έχεις μέσα , είπε ο Γιώργος . Άντε ρε γμσου που θα μας πεις και κλέφτες ήταν η απάντηση ενώ το ακριβώς επόμενο δευτερόλεπτο , ο Γιάννης σήκωνε το πόδι του και ξάπλωνε στο δρόμο το Sachs που ήταν ακριβώς μπροστά του …. Θα σε γμσω ρε μλκα είπε ο «δεν ξέρω τίποτα» και σηκώθηκε απ’ το πλατύσκαλο της εξώπορτας κινούμενος εναντίων του . Αυτό ήταν , ο Γιάννης έκανε λίγο αριστερά και περνώντας το χέρι του κάτω απ’ την μασχάλη του ορμώμενου, τον έπιασε πίσω απ’ τον καφά και χρησιμοποιώντας την φόρα που είχε τον κάρφωσε πάνω στο ντεπόζιτο του sachs αφήνοντας και δύο δόντια στο πεζοδρόμιο μπας και φυτρώσουν . Στην συνέχεια γύρισε το χέρι πιάνοντας το λαρύγγι με ώθηση μπρος τα πάνω και πίσω … σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο , ο τύπος ήταν καρφωμένος στον τοίχο του σπιτιού του και δύο απανωτά μπουκέτα έκαναν την όψη του ακόμα ποιο τρομακτική απ’ αυτήν που του έδιναν τα δόντια που είχαν βγει και η αιμόπτυση . Η μια και μοναδική κίνηση από άλλον της παρέας του, είχε καταλήξει κι αυτή να τρώει χώμα απ’ τον Γιώργο στην άλλη πλευρά . Με τον έναν κολλημένο στον τοίχο και τον άλλο κολλημένο στο χώμα , οι υπόλοιποι δεν έκαναν καμία κίνηση . Που είναι ρε μνι το ντεπόζιτο … κοίτα είναι απλό , το δίνεις και φεύγω , δεν το δίνεις και μένω εδώ να κάνουμε παρέα , εσύ διαλέγεις , είπε ο Γιάννης . Δύσκολο και ν αρθρώσει λόγο ο τύπος αλλά δεν πέρασε ένα λεπτό και το ντεπόζιτο εμφανίστηκε στην εξώπορτα . Η παρέα εδραιώνοντας την υπεροχή της , έβαλε τον τύπο που το έφερε να βγάλει το μπουκάλι απ’ το Cd και να το βάλει στην θέση του ενώ στο τέλος στην επίδειξη της απόλυτης κυριαρχίας , ο Γιώργος , του ζήτησε να χρησιμοποιήσει το μπουκάλι , να το γεμίζει με τα ντεπόζιτα τους και να περνάει την βενζίνη στα δικά τους μηχανάκια .

Όλα έγιναν όπως ζητήθηκαν και τελικά ο Γιάννης και η παρέα του , φλέρταραν για άλλη μία φορά το αυτόφωρο αλλά δεν… για άλλη μία φορά γλύτωσαν χωρίς να ξέρουν κι ίδιοι πως , το μέλλον τους . Τώρα , πόσες ακόμα φορές κι αν τελικά , γλύτωσαν το μέλλον τους είναι μια άλλη εντελώς διαφορετική ιστορία . Το σίγουρο είναι πως από εκείνη την βραδιά έμεινε το ninja , ο Τομ Κρουζ και φυσικά το take my breath away….