ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ !

Κείμενο: Θανάσης Μουρίκης

Είναι κάποιες φορές που ξεκινάς να κάνεις κάτι και στην πορεία κάτι άλλο συμβαίνει.
Είναι πάλι κάτι άλλες φορές που εκεί που νομίζεις ότι ζεις το χειρότερο που θα μπορούσες, τελικά έχεις ζήσει μια πολύ δυνατή εμπειρία.
Όλα αυτά μαζί είναι η αιτία της χειμωνιάτικης και άκρως μοτουκλετιστικής ιστορίας που θα σας διηγηθώ.
Ήταν Φεβρουάριος του 2012, έκανε πολύ κρύο και τα γύρω βουνά της Αττικής ήταν χιονισμένα, το μοτοσυκλετιστικό μου θάρρος σε συνδυασμό με το παιδικό απωθημένο»θέλω να πάω στα χιόνια» ήταν το δόλωμα για να αρχίσει η ιστορία μας.
Έτσι αποφασίζουμε μαζί με τον φίλο μου τον Χρίστο να πάμε την επόμενη ημέρα Κυριακή για χωματόβολτα ελπίζοντας να δούμε και λίγο χιόνι….
Η Κυριακή μας βρίσκει στο γνωστό «περίπτερο Χαϊδαρίου» καλά ντυμένους με γεμάτα «παγούρια» και μαζί με τις δυο ευτραφείς γριούλες μας, DR-650 για το Χρίστο και KLX-650 για την αφεντιά μου. Μαζί με την Κυριακή όμως μας βρήκε και ο φίλος μας ο Σταύρος (Κατσαρίδας) με δυο ακόμα φιλαράκια του που όπως φάνηκε ψάχνανε και αυτοί τον μπελά τους. Η συνάντηση ήταν τυχαία και ως μια καλή παρέα που συναντιέται τυχαία είπαμε να πάμε όλοι μαζί να χαρούμε τη δροσιά και να ψάξουμε για χιόνια….
Αρχικά εγώ ήθελα να πάμε στα Γεράνεια από το νότιο τμήμα και να φτάσουμε στο χωριό Πίσια, ο Σταύρος όμως σαν μεγαλύτερος και σοφότερος μας έπεισε να πάμε πρώτα από το όρος Πατέρα με κατεύθυνση τα Βίλια και μετά πάμε και στα Γεράνεια. Και έτσι κάναμε.
Μπήκαμε από ΤΙΤΑΝ και στην αρχή τα πρώτα μέτρα στο χώμα ήταν λασπωμένα με μικρές νερολακούβες. Μετα από τα πρώτα 10 χιλιόμετρα αρχίσαμε να βλέπουμε και χιόνι στο πλάι του δρόμου, όσο πηγαίναμε τόσο έκλεινε προς τα μέσα. Κάποια στιγμή σε μια διασταύρωση κάνουμε αριστερά και παράλληλα παίρνουμε και βόρεια πορεία.
Αμέσως μετά την διασταύρωση το χιόνι άρχισε να είναι αρκετά έντονο και τα πρώτα καλά γλιστρήματα είχαν αρχίσει.
Κάθε 100 μέτρα η διαφορά στο τερέν ήταν έντονη, αλλά εμείς δεν σκεφτήκαμε την βόρεια κατεύθυνση αλλά νομίζαμε ότι θα ήταν προσωρινή η κατάσταση γιατί ο δρόμος ήταν κατηφορικός, φανταστήκαμε ότι όσο κατεβαίνουνε τόσο θα μειώνεται το χιόνι. Μέγα λάθος και απερισκεψία.
Πολύ σύντομα ένα μεγάλο μέρος των τροχών είχε αρχίσει να βυθίζεται στο απάτητο χιόνι, πλέον τα λάστιχα δεν είχαν καμία επαφή με το χώμα.

Εμείς είχαμε ακόμα δυνάμεις και πίστη ότι σύντομα θα αλλάξει η κατάσταση, άλλωστε ακόμα το διασκεδάζαμε και οι πτώσεις ήταν ακίνδυνες και διασκεδαστικές. Όσο πέρναγε η ώρα και η περίπτωση της επιστροφής απομακρυνόνταν, τα μοτέρ κουράζονταν αφού το περισσότερο γκάζι πήγαινε σε γλίστρημα και όχι σε μέτρα. Σύντομα η κούραση άρχισε να εμφανίζεται και το τερέν πλέον ήταν ανυπόφορα κουραστικό και αφιλόξενο. Οι στάσεις για ξεκούραση είχαν αρχίσει να γίνονται ολοένα και συχνότερες και στον ορίζοντα υπήρχε το απόλυτα λευκό και παγωμένο τοπίο.

Σαν να μην έφταναν αυτά το χειρότερο ήταν ότι πλέον δεν ήμασταν μαζί γιατί ο καθένας είχε το δικό του ρυθμό και τις δικές του δυνάμεις, Πλέον όλοι ήμασταν μόνοι σε ένα παγωμένο τοπίο απόλυτα ηχομονωμένο και δεν ακούγαμε ούτε τις μοτοσυκλέτες της ομάδας.

Το κρύο είχε αρχίσει να περνάει από το εξοπλισμό μας και από την προσπάθεια είχαμε αρχίσει να εξαντλούμαστε. Εμένα το νερό μου τελείωσε και σε μια από τις πολλές πτώσεις τραυμάτισα τον προσαγωγό μου και έπεσα στο χιόνι. Θυμάμαι η μοτοσυκλέτα μου είχε μείνει όρθια και εγώ έμεινα ξαπλωμένος για λίγο στο χιόνι. Ξέρω θα φανεί υπερβολικό αλλά όπως ήμουνα ανάσκελα και κοιτούσα των ουρανό είδα δυο πουλιά να κάνουν κύκλους από πάνω μου νομίζοντας ότι είμαι το κολατσιό του. ΟΧΙΙΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΦΆΝΕ ΤΑ ΌΡΝΕΑ σκέφτηκα και αμέσως σηκώθηκα.

Μετα κόπων και βασάνων και με τον προσαγωγό να με ενοχλεί και να μην με αφήνει να ο οδηγήσω σωστά, έβαλα κάτω το κεφάλι και σκέφτηκα να είμαι ψύχραιμος, άλλωστε δεν ήμασταν στα Ιμαλάια, βρισκόμασταν μερικά χιλιόμετρα πριν τα Βίλια. Η μέρα είχε αρχίσει να φεύγει και πλέον με τα πόδια σαν κουπιά και με το πίσω λάστιχο να εκτοξεύει χιόνι μέτρο μέτρο προχωρούσαμε. Ένα ακόμα πρόβλημα ήταν ότι δεν ξέραμε τι υπάρχει από κάτω και σίγουρα ήταν ακόμα ένα μείον τουλάχιστον στη ψυχολογία μας.
Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα κάναμε σε αυτήν της λευκή κόλαση αλλά θυμάμαι ότι λίγο πριν φτάσω στο τέλος του λευκού δρόμου βρέθηκα μπροστά από ένα μεγάλο πεσμένο δέντρο και εκεί πραγματικά κατέρρευσα….
Όμως σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκε ο άνθρωπος, ο σωτήρας ο Ηλίας. Ναι ο Ηλίας που δεν είχε έρθει μαζί μας αλλά ήρθε να μας βρει στα Βίλια με την μοτοσυκλέτα του αλλά από την άσφαλτο.
-Που πας ρε Θανασακη υπό το μηδέν;;